Rachunek kosztów - w04, study, semestr 4, Rachunek kosztów dla inżynierów, Rachunek kosztów dla inzynierów
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Rachunek kosztów dla inżynierów
WYKŁAD 4
Rodzajowy rachunek kosztów
(wycena zużycia materiałów)
1
Wycena zużycia materiałów
Zużycie
materiałów
może
być
być mierzone,
mierzone,
wyceniane,
dokumentowane
dokumentowane i ewidencjonowane
ewidencjonowane w różny
różny sposób
sposób. Stosowane
Stosowane
metody
wywierają
wywierają jednak
jednak
wpływ
nna
dokładność
dokładność prowadzonego
prowadzonego
rachunku
rachunku kosztów
kosztów.
Dokonując pomiaru zużycia czynników produkcji (w tym
materiałów) należy stosować metody, które pozwalają dostatecznie
dokładnie określić rozmiary zużycia rzeczywistego, jednak
przy
uwzględnieniu
konieczności,
skuteczności,
pracochłonności
i
korzyści poszczególnych rozwiązań.
Wycena zużycia materiałów cd.
Zużycie materiałów wycenia się w wysokości rzeczywistych cen
zakupu,
tzn.
kwot
należnych
sprzedającemu
z
wyłączeniem
podlegającemu
odliczeniu
podatku
VAT.
Cena
zakupu
obejmuje
również podatek
akcyzowy,
podatek
importowy
oraz
cło
(w
odniesieniu do materiałów z importu).
W zależności od rozwiązań przyjętych w zakładowym planie kont
wycena
zużycia
materiałów
może
być dokonywana
przy
zastosowaniu jednego z poniższych rozwiązań:
1)
metoda szczegółowej identyfikacji,
2)
cen przeciętnych,
3)
metody FIFO,
4)
metody LIFO,
5)
stałych cen ewidencyjnych.
2
Wycena zużycia materiałów cd.
1)
Metoda szczegółowej identyfikacji
Metoda szczegółowej identyfikacji polega na
przyporządkowaniu określonej ceny lub kosztu wytworzenia
do konkretnej pozycji materiałów. Jest to metoda
pracochłonna i kosztochłonna, w związku z czym jest
stosowana w dosyć ograniczonym zakresie, zazwyczaj do
zapasów stosunkowo drogich, unikalnych, składających się
z niewielkiej liczby pozycji, które dodatkowo nie są
wzajemnie wymienialne. Metoda ta jest również użyteczna
w przypadku materiałów nabytych w związku ze ściśle
określonymi przedsięwzięciami, zleceniami specjalnymi.
Wycena zużycia materiałów cd.
2)
Metoda cen przeciętnych
Ceny przeciętne ustalane są w wysokości średniej ważonej
cen
zapasu
danego
rodzaju
materiału
pochodzącego
z
różnych dostaw.
3)
Metoda FIFO
(first
in
– first
out, pierwsze przyszło
–
pierwsze wyszło)
Wycena zużycia materiałów odbywa się według cen
pierwszej partii dostawy znajdującej się w magazynie, a po
jej wyczerpaniu – według cen następnej dostawy.
4)
Metoda
LIFO
(last
in
–
first
out,
ostatnie
przyszło
–
pierwsze wyszło)
Wycena zużycia materiałów odbywa się według cen
ostatniej partii dostawy, a po jej wyczerpaniu według ceny
dostawy wcześniejszej.
3
Wycena zużycia materiałów cd.
Oprócz scharakteryzowanych wcześniej metod wyceny według
wartości rzeczywistych, znane są także metody stosowane w
niewielu krajach ze względu na niedopuszczenie ich do użytku przez
właściwe regulacje prawne:
Û
metoda ceny (kosztu) najwyższej – „najdroższe przyszło –
pierwsze wyszło” HIFO (ang.
highest in first out
) – wycena
odbywa się w pierwszej kolejności według materiałów nabytych
po najwyższych cenach,
Û
metoda ceny (kosztu) najniższej – „najtańsze przyszło – pierwsze
wyszło” LOFO (ang.
lowest in first out
) – wycena odbywa się w
pierwszej kolejności według materiałów nabytych po najniższych
cenach.
Wycena zużycia materiałów cd.
5)
Metoda stałych cen ewidencyjnych
Ceny ewidencyjne materiałów mogą być ustalane na poziomie
cen zakupu lub cen nabycia. Jeśli wycena materiału
dokonywana jest według stałych cen ewidencyjnych, to w
końcu każdego okresu sprawozdawczego należy dokonać
rozliczenia odchyleń od cen ewidencyjnych proporcjonalnie
do
wartości
rozchodu
materiałów
i
wartości
zapasu
końcowego.
W praktyce stosuje się kilka sposobów ustalania odchyleń od
cen
ewidencyjnych.
Do
najczęściej
stosowanych
należy
metoda narzutu przeciętnego.
4
Wycena zużycia materiałów cd.
5)
Metoda stałych cen ewidencyjnych cd.
Wskaźnik narzutu odchyleń od cen ewidencyjnych:
O
+
O
p
r
WN
=
*
100
%
M
+
M
r
k
gdzie:
O
p
– odchylenie przypadające na zapas początkowy materiałów,
O
r
– odchylenie powstałe w okresie bieżącym,
M
r
– wartość rozchodu materiałów w okresie bieżącym,
M
k
– wartość zapasu końcowego materiałów.
Wycena zużycia materiałów cd.
5)
Metoda stałych cen ewidencyjnych cd.
Narzut odchyleń od cen ewidencyjnych przypadający na rozchód materiału:
WN
*
M
NO
=
r
100
%
Narzut odchyleń od cen ewidencyjnych przypadający na zapas końcowy:
WN
*
M
NO
=
k
100
%
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]