Racki 2010 PG 02 17, Dinozaury, Dinozaury
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Przegl¹d Geologiczny, vol. 58, nr 2, 2010
Ewolucja œrodowisk l¹dowych kajpru Górnego Œl¹ska jako biotopów krêgowców
— nowy projekt badawczy
Grzegorz Racki
1
Trias, jako okres zawarty miêdzy
dwoma wielkimi wymieraniami, by³ cza-
sem zasadniczej przebudowy fauny
l¹dowej. Miejsca nowym ekspansywnym
„dynastiom”, takim jak archozaury (gady
naczelne) i wywodz¹ce siê z nich dino-
zaury, ustêpowa³y w szczególnoœci pa-
leozoiczne grupy krêgowców — gady
ssakokszta³tne i p³azy tarczog³owe
(Benton, 2004). Odkrycia paleontologiczne dokonane
przez zespó³ Jerzego Dzika w górnym triasie w Krasiejo-
wie, a szczególnie te najnowsze w Lipiu Œl¹skim ko³o
Lisowic i w WoŸnikach, maj¹ zaskakuj¹co du¿e znaczenie
dla poznania ewolucji takich wa¿nych grup gadów, jak
dinozauromorfy (
Silesaurus
), prymitywne dinozaury dra-
pie¿ne (teropody) i ostatni reprezentanci linii rozwojowej
gadów ssakokszta³tnych — najwiêksze ze znanych dot¹d
roœlino¿erne dicynodonty (Dzik i in., 2000, 2008a, 2008b;
Dzik & Sulej, 2007; NiedŸwiedzki & Sulej, 2008). Œl¹skie
znaleziska bogatych i zró¿nicowanych zespo³ów w cmen-
tarzyskach typu
Lagerstätten
okazuj¹ siê mieæ trudn¹ do
przecenienia wartoœæ dla badañ tej ewolucyjnej restruktu-
ryzacji, choæby tylko dla poznania wci¹¿ bardzo niejas-
nych pocz¹tków rozwoju dinozaurów podczas trwaj¹cego
co najmniej 30 milionów lat interwa³u u schy³ku triasu
(patrz Benton, 2004; Langer & Benton, 2006; Brusatte i in.,
2008; Dzik i in., 2008a, b; Mazurek & S³owiak, 2009).
Kontynentalna sukcesja górnego triasu Górnego Œl¹ska,
obejmuj¹ca w g³ównej mierze pozbawione skamienia³oœci,
drobnoziarniste, pstre utwory silikoklastyczne z wk³adka-
mi ewaporatowymi i wêglanowymi, jest wci¹¿ niedosta-
tecznie poznana pod wzglêdem stratygraficznym. W pierwszej
kolejnoœci wynika to z braku sformalizowanego schematu
litostratygraficznego; ubóstwo skamienia³oœci rzutuje zaœ
na niepewnoœæ datowañ biostratygraficznych. Najbardziej
wiarygodnym narzêdziem stratygraficznym s¹ niew¹tpli-
wie dane palinologiczne (podsumowanie w: Bilan, 1991),
jednak¿e stopieñ zachowania materia³u py³kowego w œro-
dowiskach kontynentalnych wykazuje znaczn¹ zmiennoœæ.
W sumie prowadzi to do w¹tpliwych korelacji stratygra-
ficznych — konsekwencj¹ tego stanu rzeczy s¹ kontrower-
sje na temat wieku ww. znalezisk, np. ró¿nie datowany
palinostratygraficznie profil Lipia Œl¹skiego (noryk —
Szulc i in., 2006; wczesny retyk — Dzik i in., 2008a, b).
Podobne rozbie¿noœci dotycz¹ interpretacji œrodowiska
depozycji i procesów prowadz¹cych do powstania pok³adu
kostnego w Krasiejowie (osady jeziorne czy rzeczne —
Dzik i in., 2000; Szulc, 2005; Dzik & Sulej, 2007; Gruszka
& Zieliñski, 2008).
Pozycja wiekowa wymienionych unikatowych stano-
wisk krêgowców o wielkiej randze naukowej jest zatem
wci¹¿ niejasna, co czyni niepewnym wszelkie dalej id¹ce
wnioskowania, np. na temat rozwoju linii ewolucyjnych.
Sytuacja taka narzuci³a potrzebê podjêcia interdyscypli-
narnych badañ nad osadami górnego triasu Œl¹ska w ca³ym
pasie wychodni, na przestrzeni ponad 80 km. Nadrzêdnym
celem trzyletniego projektu Instytutu Paleobiologii PAN,
wspartego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wy¿-
szego kwot¹ 473 tys. z³., jest w³aœnie wszechstronne opraco-
wanie sukcesji kajpru œl¹skiego w ujêciu stratygraficznym,
sedymentologicznym i geochemiczno-mineralogicznym.
Do prac zostali zaanga¿owani specjaliœci z wielu oœrodków
krajowych i zagranicznych, przede wszystkim: Uniwersy-
tetu Jagielloñskiego, Uniwersytetu Œl¹skiego, Instytutu
Nauk Geologicznych PAN i Pañstwowego Instytutu Geo-
logicznego. Prace terenowe, bêd¹ce kluczem do sukcesu
projektu, koordynuje Joachim Szulc, a analizy mineralo-
giczne — Jan Œrodoñ.
Podstawowym celem naukowym jest poznanie zapisu
ewolucji ekosystemów l¹dowych jako œrodowisk ¿ycia
krêgowców w tym kluczowym okresie dziejów biosfery.
Planowane prace zapewni¹ ramy chronologiczne i œrodo-
wiskowe dla rozwa¿añ ewolucyjnych, a zarazem zarysuj¹
perspektywy dalszych znalezisk nagromadzeñ kostnych.
Sensacyjnoœæ dotychczasowych znalezisk wskazuje, i¿ nie
mo¿na wykluczyæ odkrycia najbardziej prymitywnych ssa-
ków, krokodyli, ¿ó³wi, jaszczurek, a mo¿e i praptaków. Ju¿
w trakcie prac rekonesansowych wiosn¹ 2009 r. rozpoznano
kolejne stanowisko wielkich gadów w Zawierciu (ryc. 1,
patrz Karwowska-Budziszewska i in., 2010), przypuszczal-
nie jednowiekowe z Lipiem Œl¹skim (Szulc i in., 2006).
Intensywna zmiennoœæ lateralna facji, bêd¹ca atrybutem
œrodowisk l¹dowych, stwarza jednak problemy z korelacj¹
danych pochodz¹cych z profili obejmuj¹cych tylko nie-
wielki interwa³ osadów górnego triasu. Niezbêdne jest roz-
szerzenie kontekstu litostratygraficznego wspomnianych
niewielkich (kilku–kilkunastometrowych) ods³oniêæ w sta-
nowiskach fauny krêgowców poprzez wykonanie wierceñ.
Obok kartograficznej dokumentacji wychodni kajpru,
z wykorzystaniem metod fotointerpretacyjnych i geofi-
zycznych, wyjœciowym elementem projektu s¹ w³aœnie
prace wiertnicze, w tym reperowy otwór o planowanej
g³êbokoœci 250 m (od przysp¹gowej partii jury po wapieñ
muszlowy). Tak zintegrowane prace stratygraficzne umo-
¿liwi¹ lepsze poznanie pionowej i obocznej zmiennoœci
osadów górnego triasu oraz dostarcz¹ materia³ów do kom-
pleksowego studium, obejmuj¹cego, poza badaniami sedy-
mentologicznymi, analizy palino- i magnetostratygraficzne
oraz geochemiczno-mineralogiczne, skupione na minera³ach
ilastych.
Generalna sukcesja litofacjalna górnego triasu jest
dobrze skorelowana ze zmianami klimatu w ca³ym obsza-
rze pó³nocnej Perytetydy i te zdarzenia s¹ obecnie tematem
intensywnych, bardziej szczegó³owych badañ (np. karnic-
kie zdarzenie pluwialne — Roghi i in., 2010). Trwa³a zmia-
na warunków klimatycznych, zwi¹zana z dryftem obszaru
œrodkowoeuropejskiego poza strefê subtropikalnej konwer-
gencji, cechuje dopiero retyk, co znajduje swój zapis nie
tylko w zmianach re¿imu depozycyjnego, ale tak¿e w
dominacji procesów wietrzeniowych charakterystycznych
dla klimatu wilgotnego, zapisanych w mi¹¿szych pokry-
wach kaolinowych. Ciekawy w¹tek poznawczy to geneza
1
Instytut Paleobiologii PAN, ul. Twarda 51/55, 00-818 War-
szawa; racki@twarda.pan.pl
124
Przegl¹d Geologiczny, vol. 58, nr 2, 2010
A
Ryc. 1.
Materia³ kostny w ró¿norodnych litofacjach kaj-
pru (noryk; ryc. 5 w Szulc i in., 2006) ze zwa³owiska w
pobli¿u sk³adowiska odpadów komunalnych w Zawier-
ciu-Marciszowie:
A
— czêœciowo wypreparowana du¿a
koœæ goleniowa dicynodonta z zachowanymi œladami
ugryzieñ drapie¿nika (patrz Karwowska-Budziszewska
i in., 2010) w szarym mu³owcu facji równi zalewowej
(okaz z kolekcji Muzeum Wydzia³u Nauk o Ziemi
Uniwersytetu Œl¹skiego nr inwent. WNoZ/S/7/96).
Fot. A. Bujok;
B
— przekrój koœci we frakcjonalnie war-
stwowanym, s³abo wysortowanym zlepieñcu polimik-
tycznym, reprezentuj¹cym osady katastrofalnej powodzi.
Fot. M. Racka
5cm
B
ró¿norodnych zespo³ów i ³awic wêglanowych, zawie-
raj¹cych niekiedy liczne szcz¹tki kostne i struktury
mikrobialne (wapienie woŸnickie; ryc. 2, 3), a wi¹-
zanych z procesami pedogenicznymi i hydrotermal-
nymi w czasach, gdy okoliczne tereny pokrywa³y
bagniste rozlewiska, zasilane przez gor¹ce Ÿród³a
(Szulc i in., 2006).
Dziêki pracom Szulca (2005) oraz Szulca i in.
(2006) obiecuj¹co prezentuje siê aspekt klimato-
stratygraficzny fluwialnych sukcesji kajpru œl¹skie-
go, gdy¿ nastêpstwo kolejnych faz suchych i
wilgotnych mo¿e stanowiæ dobr¹ podstawê korela-
cji. Tego rodzaju za³o¿enia litostratygrafii górnego
triasu s¹ niew¹tpliwie okazj¹ do jej aplikacji chro-
nostratygraficznej, a przy okazji zostan¹ zweryfi-
kowane pogl¹dy o wielkoskalowych lukach w
górnym triasie Polski (Becker i in., 2008). Realizo-
A
B
Ryc. 2.
Zwietrza³a powierzchnia ³awicy muszlowca ma³¿owego z³o¿onego z du¿ych skorup z pow³okami mikrobialnymi (A) i lokalnymi
inkrustacjami pirytowymi (B); Zawiercie-Marciszów. Fot. M. Racka
125
Przegl¹d Geologiczny, vol. 58, nr 2, 2010
Ryc. 3.
Powierzchnia ³awicy
stromatolitu, Zawiercie-Mar-
ciszów. Fot. M. Racka
wany projekt zak³ada zatem weryfikacjê hipotezy wp³ywu
ró¿noskalowych zmian klimatu na sedymentacjê konty-
nentaln¹, zdominowan¹ przez procesy fluwialne. Syntezê
wyników bêdzie stanowiæ model stratygraficzno-facjalny
basenu sedymentacyjnego kajpru po³udniowopolskiego,
umo¿liwiaj¹cy pokazanie uwarunkowañ rozwoju i skrajnie
zmiennych warunków fosylizacji zró¿nicowanych bioce-
noz krêgowców póŸnego triasu, w szczególnoœci w kon-
tekœcie globalnych zmian klimatu oraz poziomu morza.
W zapisie geologicznym ostatnich 20 milionów lat
triasu wystêpuje ponadto wiele jednoznacznych dowo-
dów na upadki obiektów pozaziemskich (patrz na przyk³ad
nich przede wszystkim jeden z najwiêkszych ziemskich
kraterów — Manicouagan we wschodniej Kanadzie, o œred-
nicy 100 km, wieku 214 ± 1 mln lat. Podobne wyst¹pienie
osadów impaktowych (
impact ejecta
), datowane radiome-
trycznie (metod¹ Ar-Ar, 214 ± 2,5 mln lat), opisano z kaj-
pru Anglii (Walkden i in., 2002). Sukcesja œl¹ska te¿ bêdzie
analizowana pod tym k¹tem. Podobnie ma siê sprawa z
ewentualnym zapisem erupcji œrodkowo-atlantyckiej pro-
wincji wulkanicznej, których niszczycielskie skutki mia³y
ostatecznie doprowadziæ do wielkiego kryzysu biosfery na
pograniczu triasu i jury (patrz Lucas & Tanner, 2008).
Podsumowuj¹c, podjêcie problemu wynik³o z kontra-
stu miêdzy œwiatow¹ rang¹ odkryæ paleontologicznych a
niejasn¹ stratygrafi¹ kajpru œl¹skiego oraz s³abo poznan¹
lateraln¹ zmiennoœci¹ kontynentalnych facji kajpru w tym
regionie. Obni¿a³o to istotnie wartoœæ ww. prze³omowych
odkryæ paleontologicznych. Œl¹skie stanowiska mog¹
istotnie wp³yn¹æ na globalny obraz triasowych zdarzeñ
ewolucyjnych w ekosystemach l¹dowych, o ile uda siê
wyjaœniæ kwestie ponadregionalnej korelacji wiekowej,
stanowi¹ce zasadnicz¹ trudnoœæ w analizowaniu biotycz-
nych uwarunkowañ szeroko rozumianego pogranicza tria-
su i jury oraz licznych sugerowanych kryzysów
biotycznych (Lucas & Tanner, 2008). Wed³ug znanej kon-
cepcji Bentona (2004) na granicê karniku z norykiem
(216,5 ± 2 mln lat) przypada bardzo wa¿ny prze³om w
historii ewolucyjnej krêgowców l¹dowych, a zdaniem Dzi-
ka i in. (2008a, b), œl¹skie znaleziska obalaj¹ tê koncep-
cjê. Czyli nale¿y próbowaæ rozstrzygn¹æ, czy mamy do
czynienia z faun¹ endemiczn¹, czy te¿ z tafonomicznie uni-
katowym oknem na biocenozy l¹dowe.
Literatura
BECKER A., PIEÑKOWSKI G. & SZULC J. 2008 — Trias. [W:]
Wagner R. (red.), Tabela stratygraficzna Polski, Polska pozakarpacka.
Wydaw. Pañstw. Inst. Geol.
BENTON M.J. 2004 — Vertebrate palaeontology, ed. 3. Blackwell, Oxford.
BILAN W. 1991 — Biostratigraphy of Upper Triassic sediments of the
eastern margin of Upper Silesian Coal Basin. Biostratygrafia osadów
górnego triasu wschodniego obrze¿enia Górnoœl¹skiego Zag³êbia
Wêglowego. Geologia AGH, 17: 5–17.
BRUSATTE S.L., BENTON M.J., RUTA M. & LLOYD G.T. 2008 —
Superiority, competition, and opportunism in the evolutionary radiation
of dinosaurs
.
Science, 321: 1485–1488.
BUDZISZEWSKA-KARWOWSKA E., BUJOK A. & SADLOK G. 2010
— Bite marks on an Upper Triassic dicynodontid tibia from Zawiercie,
Kraków-Czêstochowa Upland, southern Poland. Palaios, 25, w druku.
DZIK J. & SULEJ T. 2007 — A review of the early Late Triassic Kra-
siejów biota from Silesia, Poland. Palaeont. Pol., 64: 3–7.
DZIK J., SULEJ T., KAIM A. & NIEDWIEDZKI G. 2000 — PóŸno-
triasowe cmentarzysko krêgowców l¹dowych w Krasiejowie na Œl¹sku
Opolskim. Prz. Geol., 48: 226–235.
DZIK J., NIEDWIEDZKI G. & SULEJ T. 2008 — Zaskakuj¹ce
uwieñczenie ery gadów ssakokszta³tnych. Ewolucja, Biul. Muzeum
Ewolucji, 3: 2–21.
DZIK, J., SULEJ, T. & NIEDWIEDZKI, G. 2008b — A dicyno-
dont-theropod association in the latest Triassic of Poland. Acta Palae-
ont. Pol., 53: 733–738.
GRUSZKA B. & ZIELIÑSKI T. 2008 — Evidence for a very low-ener-
gy fluvial system: a case study from the dinosaur-bearing Upper Trias-
sic rocks of Southern Poland. Geol. Quart., 52: 239–252.
LANGER M.C. & BENTON M.J. 2006 — Early dinosaurs: A phyloge-
netic study. J. Systematic Palaeont., 4: 309–358.
LUCAS S.G. & TANNER L.H. 2008 — Reexamination of the
end-Triassic mass extinction. [In:] Elewa A.M.T. (ed.), Mass extinc-
tion. Springer, Berlin: 65–102.
MAZUREK D. & S£OWIAK J. 2009 — Silezaur dinozaurem? Prz.
Geol., 57: 569–571.
NIEDWIEDZKI G. & SULEJ T. 2008 — Lipie Œl¹skie ko³o Lisowic
— okno na poóŸnotriasowy ekosystem l¹dowy. Prz. Geol., 56: 821–822.
ROGHI G., GIANOLLA P., MINARELLI L., PILATI C. & PRETO N.
2010 — Palynological correlation of Carnian humid pulses throughout
western Tethys. Palaeogeogr., Palaeoclim., Palaeoecol.,
doi:10.1016/j.palaeo.2009.11.006.
SZULC J. 2005 — Sedimentary environments of the vertebrate-bearing
Norian deposits from Krasiejów, Upper Silesia (Poland). Hallesches
Jahrb. Geowiss., Reihe B, Beiheft, 19: 161–170.
SZULC J., GRADZIÑSKI M., LEWANDOWSKA A. & HEUNISCH,
C. 2006 — The Upper Triassic crenogenic limestones in Upper Silesia
(southern Poland) and their paleoenvironmental context. [In:] A.M.
Alonso-Zarza & L.H. Tanner (eds.), Paleoenvironmental record and
applications of calcretes and palustrine carbonates. Geol. Soc. Am.,
Spec. Pap., 416: 133–151.
WALKDEN G., PARKER J. & KELLEY S. 2002 — A Late Triassic
impact ejecta layer in southwestern Britain. Science, 298: 2185–2188.
126
[ Pobierz całość w formacie PDF ]